زمانی که یکی از بچه
ها را تنبیه میکنید، اگر مقابل بچه های دیگرتان باشد حتی اگر به خاطر دفاع از
فرزندتان باشد؛ فرزندی که شاهد تنبیه است آسیب بیشتری خواهد خورد حتی اگر در ظاهر
از این قضیه خوشحال باشد.
----------------------
دخترانی که در نوزادی زیاد گریه کرده اند، یا والدین سختگیر دارند، اگر والدینشان از آنها انتظار سکوت و احترام دارند، تنبیه بدنی شده اند یا به ندرت در آغوش گرفته شده اند، بلوغ زودرس خواهند داشت. محققان گمان میبرند به دلیل استرس، هورمونهای جنسی زودتر فعالیت خود را شروع میکنند.
------------------------
ما سالها سعی کرده ایم به پسرمان بیاموزیم آدم مهمی شود و به دخترمان آموخته ایم زن آدم مهمی شود و این فاجعه است. ما باید فرزندانمان را خودکفا بار بیاوریم تا به نیازهای خود پاسخ دهد و هرگز به خاطر نیازهای فیزیکی و روانی خود به هیچ خفت و خواری تن ندهد.
----------------------
زمانی از تنبیه و ترس و کنترل برای تربیت کودکان استفاده میکردند که معتقد بودند که انسان موجودی بد و گناهکار و معلون و محکوم است. امروزه تعلیم و تربیت یعنی مراقبت از زندگی در حال رشد است.
-----------------------
روزی که بعد از تکرار چند بار به فرزندمان میگوییم صد بار به تو گفتم، یا بعد از یک ربع انتظار به او میگویید دو ساعت منتظرت بودم در حقیقت، واقعیت را واژگون میکنیم و این نقطه مقابل نظم است
----------------------
پدر و مادری در پرورش و تعلیم و تربیت فرزندانش موفق است که فرزندش هر روز کمی و فقط کمی از دیروز بهتر باشد و رکورد خود را بشکند نه رکورد دیگران را.
----------------------
یکی از بدترین، اشتباه ترین، اسیب زننده ترین حرفها این است که بگویید "من که بهت گفته بودم". این حرف رو به هیچ کس نگویید مخصوصا به فرزندتان.
وقتی به کسی میگویید
من که گفته بودم یعنی:
١) تو نمیفمهی
٢) من از توبیشتر میفهمم
٣) از این به بعد به حرف من گوش کن
٤) حق اشتباه نداری
٥) من خوشحالم به حرف من رسیدی
٦) و حقت هست که به دردسر افتادی!
که به مرور فرد را دچار احساس گناه و خشم فروخورده میکند
در حالی که پیام ما باید این باشد:
همه اشتباه میکنند
هر اتفاقی بیافتد من در کنار توام
کمکت خواهم کرد نگران نباش
شکست و اشتباه معنی اش ان نیست که تو نمیفهمی یا انسان بدی هستی
----------------------
کودک فقط با بازی و تحرک رشد میکند، با خیره شدن به صفحه دیجیتالی فقط مغز آسیب میبیند. تماشای تلویزیون زیر دو سال باعث آسیب و مرگ سلولهای مغزی کودک میشود
----------------------
از فرزندانتان دانشمند نسازید
بزرگترین دلیل گذاشتن کودکان در کلاسهای مختلف ترسی است که والدین از عقب ماندن فرزندشان از دیگر بچه ها دارند.اما چرا نباید از فرزندانمان دانشمند بسازیم.
١. یک سال اول زندگی کودک تنها بر پایه حس میباشد. بین یک تا شش سال زندگی کودک بر پایه احساس و تخیل میباشد. نیاز کودک در شش سال اول پرورش تخیل و احساسات کودک یا همان هوش هیجانیست و کودک تنها و تنها از طریق بازی رشد سالم روانی خواهد داشت.
٢. عقل که پایه آموزش های علمیست از حدود شش سالگی کم کم به وجود می آید، کودک تخیل را کم کم رها میکند و به سمت علم خواهد رفت. قبل از شش سالگی چون مغز رشد کافی برای فهم مفاهیم علمی ندارد آسیب به احساسات کودک که نیاز به رشد دارند خواهد زد.
٣. اگر فرزند دو یا سه ساله شما تمایل به خواندن و نوشتن دارد بزرگترین دلیل، دیدن خوشحالی والدین است که حکم تشویق برای کودک دارد. همانگونه که ما تمام سعی خود را میکنیم فرزندانمان را از بیشتر جنبه های دیگر زندگی مانند رابطه جنسی دور نگه داریم چون واقف به آسیب هستیم چرا آنها با دانشمند ساختن به دنیای بزرگسالان پرت مکنیم!
٤. بازی کردن به کودک قوانین طبیعت و کشف دنیا و توانایی های خود را میآموزد که هیچ علمی انرا به کودکان نخواهد اموخت.
٥. کودکانی که وقت خود را به جای احساس و تخیل صرف آموزش علمی میکنند تبدیل به موجودات خارق العاده یی میشوند که سر بزرگ اما دستان کوچک دارند. کودکی که به جای بازی پشت میز کلاس زبان نشسته و به جای اینکه با مداد نقاشی بکشد الفبا را آموخته رشد سالم روانی که بین یک تا شش سال اول باید اتفاق بیافتد از دست خواهد داد.
٦. ریسک بزرگی وجود دارد به دلیل اضطرابی که آموزش زودرس به کودکان میدهد باعث شود اضطراب با درس خواندن گره بخورد و کودک برای همیشه با آموزش و درس به مشکل بخورد.
٧. رقابت زیر شش سال باعث ایجاد حسادت و اضطراب در کودکان خواهد شد. رشته های انفرادی مثل ژیمیناستیک و باله به کودکی که باید در رابطه همکاری و بازی با دیگران رشد کند ویژگی های کودکان خودشیفته و کمال پرستی را خواهد آموخت.
٨. احساسات خود را فرافکنی نکنیم. اینکه کودکم خوشحال است پشت میز بنشیند به جای آنکه بازی کند. یا مورد آموزش اکادمیک قرار بگیرد وقتی میتواند از خلاقیتش استفاده کند تنها احساسات شخصی ماست که به بچه ها تعمیم میدهیم.
٩. کودکان همین چند سال را برای بازی و شادی وقت دارند. این تصور شما به عنوان یک بزرگسال است که کلاسهای مختلف کودکتان را از خوشحالی کودکی دور نمیکند، زمانی متوجه میشوید که هیچ راهی برای پس دادن کودکی آنها نیست.
١٠. زندگی اکر برای شما رقابت و دویدن اما هرگز نرسیدن و ترس از عقب ماندن از بقیه است این وحشت را به کودکان تحمیل نکنید.
١١. کودکان را وسیله پز دادن نکنید. پز دادن با کودک از آنها موجوداتی خالی با ظاهری پف کرده خواهد ساخت که همان خودشیفتگیست.
١٢. از کودکی فرزندتان را تحت فشار برای رفتن به مدارس نمونه نکنید.
١٣. کودک شاد امروز انسان خوشبخت فرداست. کودک دانشمند امروز، انسان مضطرب فرداست که شانس پیشرفت در بسیاری از زمینه های احساسی رو از دست داده.
١٤. کودکی که خواندن و نوشتن بلد است و به کلاس اول میرود تنها بی حوصله گی و خستگی را از سال اول میاموزد.
١٥. خام تبلیغات صاحبان مهد کودک، یا کلاسهای آموزشی نشوید که میتوانند از فرزند شما نابغه بسازند و با آسیب به فرزندتان جیب آنها را پر پول نکنید.
١٦. شش سال اول زندگی کودک تحرک مهمترین دلیل رشد است، کودکان را به جای پارک پشت میز ننشانید.
١٧. هر نوع آموزشی با بازی و تحرک و شادی برای کودک بسیار عالیست. میتوانید هر آنچه که لازم میدانید را با بازی به فرزندتان بیاموزید.
١٨. کودکان بین دو تا سه سالگی حتما باید مهد رفتن را آغاز کنند. تمام زندگی کودک بین دو تا شش سالگی بازی همبازی و اسباب بازیست.
منبع:
